Delirmek İçin Güzel Bir Gün

bu gece içiyoruz kaybolmuşluklara bu gece içiyoruz yalnızlıklara bu gece içiyoruz içimizde kalan söyleyemediğimiz sözcüklere bu gece hayat bizim için iyi bir şey yapsın ve bizi yalnız bıraksın düşüncelerimizle. yıktığımız içki şişelerindeki hayaller gibi usulca dökülüyoruz yerlere, boşa harcanıyoruz. hayatımızda bazı şeyler eksiliyor fakat biz bunların farkına geceleri varıyoruz. yazdığımız kelimeleri birçok kişi üstüne alınıyor, alınmasın. içimizi dökerken bile rahat değilsek bu dünyada konuşmak niye? hayatımız o kadar inişli çıkışlı ki düzlüğe ulaşmak istiyoruz artık geçmişten bıkmışızdır çünkü. her şeyi boş vermek mesela, istediğimiz tek şey bu. bu gece yazmıyorum mesela kendimi bir başkası gibi tanıtmıyorum. bu gece uyumayacağım mesela yorgunluğumu boş verdim çünkü. içimizde sitem edecek o kadar çok şey vardır ki bunları birbirine karıştırıp yanlış duyguların oluşmasını sağlıyoruz. aslında biz insanlar bugün biraz daha çok içiyoruz. aslında biz insanlar yemek sonrası sigara kada

Kendimi fazlasıyla yalnız, fazlasıyla kötü, fazlasıyla eksik hissediyorum; aynı hayatım gibi. Bu gece sadece şarkılar ve sade düşünceler var. Bu gece çırılçıplak bir yalnızlık var odamda, hiç gitmiyor. Sinirli bakışları var üstümde, beni baştan aşağıya süzüyor o bakışlarıyla. Beni fazlasıyla yalnız bırakıyor. Görüldüğü üzere saçmalatıyorda. Evet bugün üstümde yağmurun izleri var, kuru bedenime yeniden hayat kazandırırmışçasına süzülüyor. Yaktığım sigarayı yavaştan söndürüyor sanki bana "Artık Dur" diyor. Bense haylaz bir öğrenci gibi dinlemiyorum dediklerini, bir sigara daha yakıyorum hayata yağmurdan sonra. Ben sigaramı yaktıkça o dumanda kaybolan hayallerimi görüyorum. Sonuna yaklaştığımda ise hafif bir rahatlama ve ardından bir sigara daha... Ben farkında olmadan bir şeyler eksiliyor hayatımdan, aynı o şarkıda ki gibi. O şarkı bana içimdeki acıları tekrar yaşatıyor, o gece kaybettiğim beynimin alt tarafında bulunan "temporal" bölümünü hatırlatıyor. Bu bölüm s

Dünya benim fahişem aynı düşüncelerim gibi kafamdaki tümör gibi aldığım nefesi geri verdiğim gibi. Evet dünya benim fahişem olmuştu ama sense kime ait olduğunu bile bilmiyordun. Nerede yatacağını nerede kalkacağını bilmiyordun, sen kimin göğsünde ağlaman gerektiğini bilmiyordun ! İşte o yüzden sende dünya gibi bir fahişe olmuştun sadece sahibin yoktu. Sahte kalplerle oyalandın, kendini oyuncak ettin fakat bunun farkına bile varamadın. Birinin sana bütün olup biteni söylemesi gerekirken herkes oyuncakla oynamak istedi. Fakat şöyle bir fark vardı ben oyuncakları sevmezdim ve onlarla oynamazdım...

Yıllar önce kaybettiğin aşkı tekrar tatmak gibi bir şey. Biri gelip tüm eksilen duygularını bütünlüyor, içindeki tüm kuralları yıkıp atıyor. Seni kalbinde başlayıp tekrar kuruyor, saatlerinin hepsini kendine ayarlıyor. Elinden bir şey gelmiyor öyle kalıyorsun şıp diye aşık oluyorsun. Ve o artık senin içindeki biz oluyor. Bir bütünü beraber tamamlıyorsunuz, saklambaçta hep beraber saklanıyorsunuz. Sizin kusurlarınızı örtüyor, seni en içinde derinliklerde seviyor. Bilmediğiniz şeyleri beraber öğreniyorsunuz, aşkı hiç bilmeyen iken bir anda aşık ve maşuk oluyorsunuz. Paragrafa bile beraber başlıyorsunuz, beraber su savaşları yapıyorsunuz. Çünkü ; siz çoktan ebedi beraberliğe kavuşmuşsunuzdur...

Bütün kaderlere inat biz birleşicez. Bizim kaderimizde bu olmasa bile oldurucam. Her şey şaka gibi bir günde başladı şaka gibi bir günde bitmesine asla izin vermem. Şimdilik kaderin oyunlarına karşı gelemiyoruz ama elbet bir gün el ele verip her şeye dimdik göğüs gerebileceğiz. Bana çok kızıyorsun biliyorum fakat doğru zamanın ne zaman geleceğini sende biliyorsun. Hayat bize birbirimizi tanıttı, kaderin bizi birleştireceği günü bekleyeceğiz. Sonra ne mi olacak, kimse o eli bırakmama engel olamayacak. Kader bizi birleştirdikten sonra ayıramayacak. Bizim filmimiz başladığında bitmeyecek...

Bugün nasılsın adam? Hadi bana beni özlediğini söyle. Kuyuların en dibindeyim senin beni özlemediğin vakitlerde. Biraz özlemimden bağışlasam sana. Ulaşabilir miyim kalbine? Kalbin demişken; senin kalbinin hiç duraksadığı oluyor mu.. Mesela bir ses duyduğunda, heyecanlandığında, sevindiğinde vesaire vesaire. Oyunlar oynardık eskiden çok eskiden, ben daha çocukken. 5 taş oyunu vardır bilir misin adam? Biz onu saatlerce oynardık. Taşı havaya ne kadar atarsam avuçlarımın arasından o kadar hızla toprağa düşerdi. Toprak yediği dayakla birlikte bir koku yayılırdı ki... Yağmur sonrası gibi. Sende benim ihtiyacım olan yağmur var. Vücuduma dokundukça benliğimi ortaya çıkaran. Çisele üzerime sessizce. Dolaş saçlarımın arasında. Güneş doğacak birgün ısınacağız biliyorum. Evimiz olsun. Pembe değil hayır, hayır! Mavi panjurlu. Mavi seni hatırlatır bana. Dedim ya hani yağmur.. Sen mavisin, yağmur MAVİ. Odalar şirin ufak olsun. Ufak olsun ki her kapıyı açtığımda karşımda senin mavi gözlerinle k

Günaydın hiç olmayan sevgilim. Bir gün daha günaydın dedim geleceğime, bir gün daha yaklaştım sana. Yine yeni bir sabah ama biz hep aynıyız. Ne kadar günaydın, ne kadar iyi geceler desek de biz hep aynıyız, hep o günü bekliyoruz. Günaydın kelimesi yerine sarılarak uyanacağımız günleri, iyi geceler kelimelerinin yerini öpüşmelere bırakacağı günü. Biz evin içinde "en çok kim seviyor" savaşı yapacağımız günleri bekliyoruz. Biz kahvaltıyı kim hazırlayacak onu tartışacağımız günleri bekliyoruz. Biz birbirimizi bekliyoruz...

Etrafta onca yalnız insan varken neden bu kadar çok birleşmeyen kalpler var ? Sorusuna tek cevabım "Ego". Çoğu insan egosunu tatmin etmeyi bilmeyen kişileri sevmez. Her zaman övülmek üstte tutulmak ister bu yüzden yalnızım diye kıvranırlar. Egonuz o kadar büyük ki önünüzde sizi sevenleri göremiyorsunuz. Birde şu var erkekler sizin egonuzu okşarken onlara "Yavşak" muamelesi yaparsınız. Kimse kimseyi anlamadığından bu tür yalnızlık hastalığı etrafta çoğalıyor. Ya adam gibi egonuzu çekin önünüzden yada yalnız olmayı kabullenin.

Bizde belki bir film gibiydi hayatımız ama bir türlü birleşemedik bu filmi çekemedik. Zaman geçmeden, gelmek bilmiyor sabahlarımız. Karanlıkta kaldık gün ışığına kavuşamadık hala. Bir otel girişinde adam kadına bakar ve kadında adama. Ve adam derki "Ne var ?". Kadında derki "Sen bana bakmaktan vazgeçesiye kadar bende sana bakıcam".

Yavaş yavaş gidiyorum artık senden, zaten gözünde de yok olmuştum pek bir şey değişmedi. Her anımızı teker teker, yavaş yavaş siliyorum, aynı aklından silindiğim gibi. Eğlendiğimiz, güldüğümüz kaldırımlardan artık geçmeyeceğim çünkü o taşların her biri benim geçmişim olacak. Ne kadar güçsüz bir insan olsam da bu sefer her şeyi yoktan tasarlamaya çalışacağım. Merak etme ikimiz içinde en iyisi bu olacak. Demiştim önceden çok farklı kişilikleriz diye. Baksana yapamadık, gene. Hiçbir zamanda yapacak gibi gözükmüyoruz, sonumuzu tek gören ben değilim sende benim gibi düşünüyorsun baksana davranışların beni yok sayıyor. Madem bu kadar yok sayıldım hayatında, yok ol artık hayatımdan...

Biliyor musun, ben bu sıralar sadece seni düşünür oldum. Yanında olma isteği beni ateşliyor gittikçe, aşık olmuş olmaktan korkuyorum. Ben hiç aşık olmadım nasıl bir şey bilmem ondan çok fazla korkuyorum, beni korur musun kalbinin derinliklerinde. Ben senin şefkatine o kadar muhtacım ki, küçük bir çocuğun annesine muhtaç olduğu gibi. Bu küçük çocuk belli bir zaman geçmeden asla annesine "seni seviyorum" diyemicek ama sevgisini hep belli edecek. Bende sana kocaman bir sevgi beslesem, sen bunu hisseder misin yada ben hissettirebilir miyim ? Belki hissedersin de sende beni seversin, sen belli etmesen de olur sevgini ben seni hep sevicem. Bizim aramız anne ile çocuk gibi olacak, kimi zaman kavga edeceğiz evi terk edip gideceğim sen telaş içinde ağlayacaksın. Ertesi gün ben bütün pişmanlığımla karşına çıkacağım, bir şey dememe gerek yok sen zaten sarılırsın bana gene eskisi gibi oluruz. Mutfakta sana yardım ederim merak etme yada seni yemek yaparken izleyebilirim belki bu yardım

Hayattan tek dileğim biraz olsun iyi şeyler olması, azıcık olsa da olur valla, devamını ben getiririm. Hayır yani neden bütün her şey sona doğru sürükler bizi. Buna karşı koyacak sevgimiz yok muydu ? Buna karşı dayanabilecek gücümüz yok muydu ? Tüm bu olanları kabullenmek yerine neden savaşmıyoruz, neden elimden tutmuyorsun artık, neden eskisi gibi bakmıyorsun gözlerime ? Biz ne zaman öğreneceğiz biz olmayı, kaybettikten sonra mı kaybolduktan sonra mı ? Hep bir soru işareti var hayatımızda ne zaman cevaplayacağız, ne zaman birbirimizi anlamayı deneyeceğiz ? Gittikçe yoruluyorum ben, seni anlamaya zaman kalmıyor bu soruları düşünürken. Günler geçtikçe bende senden geçiyorum...

Kimine göre aşk tanrının bize verdiği büyük lütuftur. Zamanın boş yere akıp gitmemesi için, bize aşk diye bir armağan verildi. Belkide bu en büyük sevgililer günü hediyesidir, aşk. Yüzlerdeki mutluluğun nedeni olur belkide aşk, kimi zaman ağlatan taraf olsa da. Yürürken aklınızı kurcalayan bir bebek, aşk. Yeniden doğduğunu söyleyebilmek. Kendini aciz hissettiğinde dudağına konan bir öpücüktür aşk, sana güç veren. Elinden tuttuğunda dünyaya kafa tutabilecek bir güç bu, basite almayın. Tabi bu güç sizden alındığında yerle bir olursunuz neye uğradığınızı şaşırırsınız, hani nerede o güç nerede o aşk o öpücük o bebek ?

Okunmamış onlarca mektubum var hepsi sana yazılmış bir köşede gönderileceği günü bekliyor. İçinde özlemim, sevgim ve sana olan bağlılığım var. Kalemin okşadığı, ben kokan onlarca mektup. Hiç dokunmadığım narin ellerinin onları açması için sabırsızlanıyorlar belki birkaç damla gözyaşı gelirde ıslanırlar. İşte o zaman yazılan her kelimenin bir anlamı olur, işte o zaman sevginin karşılığı gelir, işte o zaman toprak yağmura kavuşur. Bir gün daha kaybeder ölüm yatağındaki özlem ve gün gelir özlem kalmaz yerini mutluluğa bırakır. Arada özlemler kalmadığı zaman gözyaşlarını ben sileceğim.

Kaybettik biz aşkı, sevgiyi, mutluluğu, şevki, paylaşmayı, bir bütün olmayı, biz olmayı. Unuttuk birbirimize nasıl davranacağımızı, eskisi gibi olmadık olamayacağız da. Bu giden yol artık ikimizi taşımıyor, artık biz olmayı beceremiyoruz. Sen ve ben olduk önceki gibi tanışmadığımız diğer yıllar gibi, iki yabancı olduk farklı hedefleri olan farklı yaşamlar olduk. Ellerin buz gibi artık ben bile ısıtamıyorum, kalbinde öyle. Görmüyor beni o kör olasıca kalbin, benim kırıldığımı parçalandığımı görmüyor. Her zaman yaptığım gibi kendim topluyorum parçalarımı başkası yardım etmiyor, etmesini de istemem zaten. Bu hayat bana yalnızken daha çekilir. Göz göze gelemedik biz hep başka yerlerdeydi kafalarımız, biz olmamızın kıymetini bilemedik ve sonunda kaybettik. Görünmez olarak yaşıyorum senin hayatında, ama artık çıkma vakti geldi...

Kimi zaman yorgunluklarımız vardı, dokunamadık yüzlerimize. Aramıza sonbahar girdi döküldü gittikçe yaşadıklarımız, hepsi yorgun ve bıkkındı.Kırılmanın son aşamasındaki bir ağaç dalı gibiydi kalpler, direnmeye çalışıyordu ama sonbaharın verdiği ağırlık onları kırdı.

Her şeye inat biz hiç kopmadık birbirimizden, bir çok sorun yaşadık ama hiç kavga etmedik. Hayat BİZİM için güzeldi. Çok şey yaşadık çok şey paylaştık, başkalarının hayatlarında nasıl zaman kaybettiğimizi anlattık birbirimize. Kaybolan yıllarda neler yaptık, kaç durakta indik, kaç otobüs kaçırdık... Bazen günlerce hiç konuşmadık, hiç birbirimizi düşünmeden geçti günler belki ama kader unutulmamıza izin vermedi. Sonra aradan aylar geçti, sen benden hiç geçmedin gittikçe yaklaştın. Sonra araya günler girdi koskoca bir deniz girdi, ben yüzme bilmediğimden hep uzun yolu seçtim. Belki uzun yol olabilirdi ama en güvenilir en sağlam yoldu benim seçtiğim yol bu sayede birbirimizi kaybetmeden bulabilecektik çünkü gittiğimiz yer belliydi. Ben senin sesinle buldum yolumu, ne olur susma !

Yanlış anlaşılmalar değil miydi bize ümit veren, güven kaybettiren. Yanlış anlaşıldığımız için değil mi bu yalnızlık ? Etrafta korkak gözler var hep sanki bir şey yapacakmışız gibi. Oysaki biz sadece sevmek istiyoruz, sevilmek istiyoruz. Hatta çok bile sevebiliriz, her gün yeniden de tanışabiliriz, her şeyi yapmaya hazırız biz. Peki ya siz ?