Kendim


Tanımadığım bir benlikteyim, kendimden o kadar uzaktayım ki ben kendimi özlemekteyim.
Hep farklı kişiliklere bürünüp kendimi arıyorum.
Bilmiyorum kaç zamandır böyleyim ama olmuş baya yılım, unuttum ismimi kılığına girdiğim hayaletlerin ismiyle tanırım.

Yorumlar

Yorum Gönder

Teşekkürler.

Bu blogdaki popüler yayınlar

İyi Şeyler Olmaz Mı Hiç ?

Hayattan tek dileğim biraz olsun iyi şeyler olması, azıcık olsa da olur valla, devamını ben getiririm. Hayır yani neden bütün her şey sona doğru sürükler bizi. Buna karşı koyacak sevgimiz yok muydu ? Buna karşı dayanabilecek gücümüz yok muydu ? Tüm bu olanları kabullenmek yerine neden savaşmıyoruz, neden elimden tutmuyorsun artık, neden eskisi gibi bakmıyorsun gözlerime ? Biz ne zaman öğreneceğiz biz olmayı, kaybettikten sonra mı kaybolduktan sonra mı ? Hep bir soru işareti var hayatımızda ne zaman cevaplayacağız, ne zaman birbirimizi anlamayı deneyeceğiz ? Gittikçe yoruluyorum ben, seni anlamaya zaman kalmıyor bu soruları düşünürken. Günler geçtikçe bende senden geçiyorum...
Devamı

İlk defa çırılçıplak kaldım sevgilim

Dün gece sen gittin ve ilk defa çırılçıplak kaldım sevgilim. Bütün vücudumda parmak izlerin. Tenime sinmiş kokun.Tüylerim ürperiyor. Üşüyorum. Keşke gitmeseydin.Çünkü kıyamazdın sen bana,öyle sanıyordum ben.  Uyudum,mutluydum. Göğsündeydi başım. Ve sonra...  Sonra uyandım,yoktun. Gitmiştin. Sen kokuyordu yatak,giysilerim,tenim... Benden kalkıp ona gitmiştin. Geçmiş zaman ekleri yer etti o an avuçlarıma. Ama her ne olursa olsun iki saat önce göğsümde yatırdığım birinden iki saat sonra nefret edemem.  Keşke tek bir şansım olsaydı ''gitme'' demeye. Kokunu haketmiyor o. Kokun... Paylaşamadığım tek şey.Belki de ellerini dakikalarca tuttuktan sonra,avuçları terledi diye elini bırakır o. Ben bırakmam sevgilim. Şimdi kim sarılacak bana uyurken ? Kimin tenini hissedicem tenimde ? Sen kokuyor diye yıkamadığım giysilerimden giderse kokun,o zaman naparım ?         -Ölmeden yerin altına konuldum.
Devamı

Bazen parmak uçlarına kadar özlüyorum

Resim
Tam da bu saatlerde üzerine bir yalnızlık hissi çöküveriyor. Yaklaşık altı aydır hayatında olan birini düşünmekten fazlasıyla yoruluyorsun. Fotoğraflarına bakıyorsun, her ayrıntısını aklında tutmaya çalışıyorsun. Yazdıklarını okuyorsun, bazıları eğlenceli, bazıları umut dolu,bazıları fazlasıyla aşık yazılar. Gülümsüyorsun ama içten değil,donuk, siyah bir gülümseme. Gökyüzüne bakıyorsun. Uzun süredir tek avuntun; gökyüzü. ”Biz aynı gökyüzünü paylaşıyoruz, düşünsene.” diyorsun çevrendekilere, ama çoğu senin gerçekten ne hissettiğini anlamıyor. Klavyeye düşen gözyaşlarını görmüyorlar mesela, ya da o uyurken göğüs kafesini nasıl gözlemlediğini. Ayrıntılarını ezberlemeye çalıştığını bilmiyorlar ya da adını duyduğunda kalbinin nasıl acıdığını. Onlara göre saçma sapan bir ilişki işte, mesafelerle hiçbir şeyin yaşanmayacağını düşünüyorlar. Doğru,yaşanmıyor. Bir kere bile gözlerine bakamadığın birini özlemek,sürekli ”Beni düşünüyor mu yoksa unutuyor mu?”  diye düşünmek yoruyor. Birlikt...
Devamı