Esmerim

Seni tanıdığım ilk günden beri vazgeçmedim senden.
Ayni şeyleri istiyorduk.
Ayni şehir.
Aynı huzur.
Şapşalca şeyler bazen.
Ve ben ilk defa birinin kokusunu istedim.
İlk defa birinin ellerini avcuma alıp parmaklarıyla oynamayı.
İlk defa sabah uyanırken ,5 dakika daha uyumak için nasıl direniyor? diye merak ettim.
Ve ilk defa birinin nasıl uyudugunu.
Her gün katlanarak arttı bunlar.
Seni neden sevdigimi hiç anlamadım ben.
Çok sebep vardı belki ama hiç benim değildin.
Bizim aramizda hep bir 3.kişi vardı.
Hep konu bir başkasıydi.
Sen ve ben hiç biz olmadık.
Mutlu olmamız için sadece bu engel varken sen hiç kendini benimle düşûnmedin.
Sonra iki günlük insanlar tanıdın canımı yaktın.
Hep dayanmaya çalıştım hep bekledim.
Ama sen hep gittin.
Gerçekten mutlu olabilecegimizi anladigin anlarda hep arkadaşız dedin.
Oysa 3.bir kişi yoktu ve ilk defa uyuyordum rahatça.
İlk defa başka birini düşündüğünü düşünmeden koyuyordum kafamı yastığa.
İlk defa kıskanmıyordum hala biz olmayı bekliyordum.
Ama sen bunu anlayamadın.
Mutlu olman canımi yakıyor çünkü ben sürünüyorum.
Ama keşke istedigim gibi sevebilseydim seni.
O iki günlük insanları sevdiğin kadar sevebilseydin sen de.
Keşke sarıldım sana.. dediğimde sende sarılsaydın bana.
Sana dokunamamak canımı her yaktığında , Sabret bir gün yanımda olacaksın.
Mesafelerin bir önemi yok.diyebilseydin.
Ama olmadı .
Şuan bunlari başkasına hissediyorsun.
Hiç tanımadığım birinin yerinde olmayı istemek ne kötü.
Gerçekten çıkıyorum hayatından.
Ama nasıl uyuduğunu bile merak ediyorum hala.
Bir de üşür mü? diye.
Ve hala sana sarılarak uyuyorum.
Üstünü iyi ört.
Sıkı giyin.
Ve kimsenin boynundan öpmesine izin verme.
 Hoşçakal esmerim.