Hayattan Kareler

Özlemek, senden onlarca kilometre uzakta olan hiç görmediğin kadını özlemek... Tam bir eziyet uzakları özlemek, görmediğin kadını görmediğin şehri. Uzaklar aşılmak için var belki ama şimdi değil, şimdi aşılması gereken yollar değil yıllar. Belki çok uzun bir bekleyiş ama kavuşulacak bir gün var önümüzde. Evet inandığım tek şey bir gün göreceğim seni, hayatımdan çok kişi geçmiş olacak ama onlar sadece bir durak asıl varılması gereken durak sensin, son durak. Hani bir gün eğer varırsam o son durağa ben seni düşünmüş olacağım gelesiye kadar. Belki orada olmazsın diye de kaygı içindeyim ki bunları düşünürkende şimdi ki yaşamım ne olacak diyede düşünmüyor değilim. Hani her meyvenin mevsimi olur sonra olgunlaşırlar ya işte hepsi olgunlaşmıyor bazıları dayanamıyor engellere, direnecek gücü olmuyor. Ben zamanında çok engel atlattım ama hepsinde ayağım takıldı yere düştüm, yaralandım, kanlar içinde yola devam etmesini de bildim. Hep izler bıraktım arkamda kan izleri, hep acılar bıraktım ardımda. Bazen düşünüyorum niye bu kadar acıya göğüs geriyorum ki onlar mı beni ilerde ayakta tutacak? Hiç olmayan bir sevgili için değer mi bunca acı, kan, yara... Hafızam güçlü değil belki unuturum neler çektiğimi ama bir gün gelir hatırlarım hepsini soğurum senden hatta nefret bile edebilirim. Mümkünse geçmişi hatırlatma bana bir gün o son durağa gelirsem ki sende orada olursan... Sana gelen tüm yolları kat etmeye hazırım, ama düştüğümde elimden tutup kaldıracak birileri de olmalı kalbin benimle olsun bu yüzden. Yazdığım her satırda yaşanılanların izleri var hepsi çektiğim acıların satırlara yansımasıdır. Zamanında böyle bir hata yapmıştım, farkındayım gene hata yapıyorum ama bu sefer farklı. Bu sefer sadece beynim ve ben varız bu yolda, karmaşık virajlarda. Kalbimin sesini duymak yok artık, sadece mantık var yanımda. Çok zırvalarım ben bilir misin, derdi de hüznü de mutluluğu da göz yaşlarınıda aynı satıra dökerim. Belki bu yüzden sevilmeyen adamım çünkü çok saçmalarım. Bugünün bana öğrettiği bir şey varsa da ben asla değişemem, değişmem de. Bunu bana eski arkadaşlarım öğretti ama eskidi hepsi çünkü hepsi görevini yaptı ve gitti. Şimdi yeni arkadaşlarım var onlarında bir görevi var ama hala ne olduğunu çözemedim. Ama korkum şu ya öğretecek oldukları ipucu "Asla uzakta olan birini sevme!" ise. Bazende çok saçmalarım konudan konuya atlarım hayatımın ritmi olmaz ben bile zor ayak uyduruyorum. Herkes gitti zannederim aslında hepsi arkamdan benle beraber yürüyorlardır ben görmüyorumdur. Çok sevdim derim aslında hiç sevmemişimdir sadece kendimle oyunlar oynarım. Özledim derim aslında hiç umrumda değildir. Benim nasıl biri olduğumu beynim çözemedi arada bütün ilişkiyi kesiyor benle ne halin varsa gör diyor. Bir şeyi nasıl sonlandıracağımı bilmem her şeyin dozunu kaçırırım. Mesela son durak sensindir ama ben otobüste kalır durakta inmem, kaçırırım...